Ένα πολύ συχνό ζήτημα διένεξεων μεταξύ των ζευγαριών κατά τη διάρκεια ενός διαζυγίου, αποτελεί το θέμα του καθορισμού της διατροφής για τα τέκνα τους. Ο γονέας που ασκεί την επιμέλεια του ανηλίκου τέκνου, έχει δικαίωμα να λάβει διατροφή για λογαριασμό του τέκνου, από τον έτερο γονέα. Το ποσό της διατροφής δεν είναι προκαθορισμένο, ούτε αποτυπώνεται συγκεκριμένα, δηλαδή με αριθμητικούς παράγοντες στο νόμο.
Καθορίζεται είτε κοινή συναινέση από τους γονείς του, είτε από το Δικαστήριο κατόπιν σχετικής αιτήσεως του γονέα που ασκεί την επιμέλεια. Στην πρώτη περίπτωση, η διατροφή καθορίζεται κοινή συναινέση στα πλαίσια έκδοσης συναινετικού διαζυγίου, ως βασικό προαπαιτούμενο εκ του νόμου για τη συναινετική λύση του γάμου όταν υπάρχουν ανήλικα παιδιά. Συνήθως συμφωνείται για μικρή περίοδο δύο ή τριών ετών, καθώς οι ανάγκες των παιδιών είναι συνεχώς μεταβαλλόμενες και αυξάνονται συνεχώς. Μετά το πέρας της χρονικής περιόδου που έχουν ορίσει οι γονείς (δηλαδή τα δύο ή τρία έτη), θα πρέπει να υπογραφεί νέο συμφωνητικό μεταξύ των γονέων, το οποίο θα περιβληθεί το συμβολαιογραφικό τύπο, θα χρειαστεί δηλαδή η συνδρομή συμβολαιογράφου.
Στον αντίποδα, η δικαστική διαδικασία, προϋποθέτει την υποβολή αίτησης ασφαλιστικών μέτρων από τον γονέα που ασκεί την επιμέλεια των παιδιών, με αίτημα την καταβολή της διατροφής για λογαριασμό των τέκνων του. Καθορίζεται από το Δικαστήριο σε κάθε περίπτωση παιδιού χωριστά και συναρτάται άμεσα με τις ανάγκες του τέκνου και το επίπεδο διαβίωσης που είχε κατά τη διάρκεια της συμβίωσης των γονέων του. Για παράδειγμα λαμβάνεται υπόψιν αν το παιδί φοιτά σε ιδιωτικό σχολείο, αν απασχολείται σε εξωσχολικές δραστηριότητες, αν αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, αν παρακολουθεί ψυχολόγο, λογοθεραπευτή, αν θα χρειαστεί σιδεράκια ή ορθοδοντικές εργασίες κ.ο.κ.
Σε δεύτερο επίπεδο και στα πλαίσια του δικαστικού προσδιορισμού, η διατροφή συναρτάται με τα εισοδήματα του κάθε γονέα, τη δυνατότητα τους να εργαστούν, την περιουσιακή τους κατάσταση, τα χρέη ή τις οφειλές που μπορεί να έχουν. Ο κανόνας για τα ανήλικα τέκνα είναι ότι οι γονείς έχουν καταρχήν υποχρέωση να τα διαθρέψουν καθώς αδυνατούν να εργαστούν για να διαθρέψουν τους εαυτούς τους. Το ανήλικο μάλιστα ακόμη και αν έχει απρόσοδη περιουσία, δεν έχει υποχρέωση να την αξιοποιήσει ή και να τη ρευστοποιήσει για να καλύψει τις ανάγκες του.
Μετά την έκδοση της απόφασης ασφαλιστικών μέτρων, ο γονέας στον οποίο επιδικάστηκε διατροφή δια λογαριασμό των τέκνων του, θα πρέπει να ασκήσει αγωγή για την έκδοση οριστικής απόφασης διατροφής, καθώς τα ασφαλιστικά μέτρα έχουν εκ φύσεως προσωρινό χαρακτήρα. Η οριστική διατροφή επιδικάζεται από το δικαστήριο για δύο ή τρία έτη, υπό το γνώμονα της αύξησης των αναγκών των τέκνων, συνεπώς μόλις λήξει η ισχύς της ως άνω απόφασης θα πρέπει να ασκηθεί νέα αγωγή.
Σε κάθε περίπτωση αιτήματος διατροφής για ανήλικο τέκνο, απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή, καθώς είτε η διατροφή αποτυπωθεί σε συμβολαιογραφική πράξη συναινετικού διαζυγίου είτε καθορισθεί με δικαστική απόφαση, αποτελεί εκτελεστό τίτλο. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν ο υπόχρεος διατροφής γονέας δεν την καταβάλλει δύναται να υποχρεωθεί στην καταβολή με αναγκαστική εκτέλεση (δέσμευση τραπεζικών λογαριασμών, μισθού μέχρι ορισμένου ποσού, εκποίηση περιουσιακών στοιχείων κ.τ.λ.).
